Akwaaba! Welkom in Ghana

Zo, daar is dan een blog hoor! Zoals gezegd. Ik ben nu ruim anderhalve week in Ghana. Deze eerste anderhalve week viel me wel een stuk zwaarder dan de vorige keer. Het weerzien was super, zo leuk om iedereen weer te zien, maar het is toch ook weer een hele andere ervaring. Ik ben nu in mn uppie en moet het nu echt met iedereen hier en mezelf weten te vinden ;) Maar begin steeds meer weer mijn plekje te vinden.

Maargoed tijd voor een beetje een verslag! De reis verliep goed, wel twee uur vertraging, maar gelukkig stond mijn ophaalservice man er nog (al vanaf af 18.30 en ondertussen was het 22.00, arme man). Daarna naar mijn hostel in Accra gegaan en daar overnacht. De volgende ochtend ging ik al op tijd verder, de reis naar Kumasi verliep echt super snel. In een super deluxe touringcar, eerst nog even bidden voor vertrek en vervolgens de rest van de rit keiharde Ghanese we love Jezus muziek. Ik wist gelukkig nog de plek waar ik eruit moest, dus daar een taxi gepakt naar het dorp. Het weeshuis zit nu in een ander huis, dus ik wist niet precies waar ik moest zijn, maar wanneer we met de taxi langs de kerk (nu de school, later daarover meer) rijden, zie ik de schoolkinderen al rennen en zie ik Godbless al staan (Godbless is de zoon van Gabriel en Faustina, het echtpaar dat het heeft opgezet, maar hij is de headmaster van de school nu). Eenmaal uit de taxi komt hij breedlachend op me af gerend en krijg ik een dikke omhelzing. Ook Felix en nog een aantal andere kinderen van het weeshuis zijn daar, dus die kan ik ook meteen een dikke knuffel geven. Daar zie ik ook mijn Ghanese mama weer. Ik was erg benieuwd naar dat weerzien, aangezien ze vorige keer in het begin erg afhoudend was, maar toen we eenmaal een band hadden opgebouwd met tranen afscheid moesten nemen. Maar ze springt meteen op en vliegt me in de armen, dat voelt meteen weer goed, zo leuk. 'S middags als we terug zijn bij het weeshuis zie ik ook de andere kinderen weer. Er zijn ook wat nieuwe kinderen die ik nog niet ken, en een aantal van de oudere meiden zijn naar Accra voor werk, dus die zie ik helaas niet. Ook zit het weeshuis dus nu op een andere plek, omdat van dat andere huis de huur te hoog werd. En ik moet zeggen dat ik van de nieuwe plek wel een beetje schrok. Ze hebben twee slaapkamers, een voor alle jongens en een voor alle meisjes. Dan is er in het midden nog een soort hal/leefruimte, maar de muren zijn daar nog allemaal onafgewerkte stenen en het is er erg donker en ongezellig. Ze hebben nu echt vrij weinig meer. Ook de school, in een kerk die maar half af is, kun je niet heel erg een school noemen. Maar dit is ook tijdelijk. Ik haak hier meteen even in op het sponsorgeld, want ik hoor jullie denken we hebben toch vorig jaar veel geld ingezameld voor de school? Hoe zit dat? Daar heb ik nieuws over, want ze hebben nu 1 hectare grond gekocht van ons sponsorgeld en die grond is dus nu echt van hun. Van hier uit kunnen ze nu de rest op gaan bouwen. Ik heb veel met Godbless en Gabriel gesproken en ik bewonder echt hun plannen. Ze hebben echt al helemaal een bouwtekening van een nieuw schoolgebouw, heel mooi. Maar helaas is dat geld er bij lange na niet. Wel zijn ze zo ontzettend blij en dankbaar voor onze gift voor de grond. Gabriel vertelde dat dat hun grootste probleem was, dat ze geen plek hadden om naar toe te gaan, dat Godbless soms huilend bij hem kwam, omdat de school bijna niet meer had kunnen blijven bestaan. Nu ze dit stuk land hebben kan de school in ieder geval blijven bestaan. Ik heb het land ook afgelopen week bezocht, maar het is nu nog een en al bush. Omdat ik hier nu ben en omdat ik het wel zo leuk vind voor degene die hebben gedoneerd, heb ik er wat druk achter gezet. Zo krijg ik als het goed is ook nog de papieren en zijn ze deze week begonnen met het kappen van de begroeiing, zodat het echt een stuk land is waar ze wat mee kunnen. Zodra dat is gebeurd zullen ze starten met iets neerzetten van een kleiner/tijdelijk gebouw zodat school vanaf september daar ook kan starten. Daarna moeten ze kijken, dan zal het een kwestie zijn van stap voor stap bouwen zodra er geld is. Zoals alles in Ghana gaat, je Ziet hier zoveel gebouwen die half af zijn, ze beginnen gewoon en gaan weer verder als er weer geld is.

Ja nu even verder over Ghana, op dag 1 werd ik meteen alweer gewezen op mijn linkerhand, ik gaf iets aan met mijn linkerhand en dat is hier echt not done. Ook zie ik weer mensen met werkelijk waar alles op hun hoofd lopen, van de kleinste dingen: een klein boodschappentasje tot de grootste en gekste dingen: een naaimachine en een mega kettingzaag heb ik al op hoofden voorbij zien komen. Verder drink ik weer water uit plastic zakjes, douche ik met een emmer, ga ik naar de wc waar 's avonds ook mijn 10 kakkerlakken vrienden even komen buurten en eet ik ongeveer drie keer per dag rijst. Ik verbaas me over mijn twi, dat ik nog best wel wat weet. Met wat woordjes twi praten scoor ik Altijd weer luid gejuich en brede glimlachen. 'Het past niet dat' kennen ze niet in Ghana, ik heb alweer in overvolle trotro's (afgekeurde busjes uit Europa) gezeten, niet altijd even comfortabel want de vrouwen zijn hier de dunste niet. Verder gaat alles lekker op een Ghanees tempo, alle tijd en als je moe ben dan ga je gewoon even slapen, ook de leraren op school. Zondag gingen we naar de kerk en die begint om 7.30, maar iedereen was zich nog rustig aan het mooi maken (ze zien er dan echt prachtig uit), dus uiteindelijk waren we er 9.30 en was er nog maar een uurtje kerk.
Ook heb ik afgelopen week alle cadeaus gegeven die ik had meegenomen, alles was helemaal super, zelfs de jongens zijn wat armbanden en ringen rijker;) Allemaal heeeel erg dankbaar.

Het viel me dus even wat zwaader, het is toch anders nu, maar heel veel is ook weer zo herkenbaar van de vorige keer, dus daarom voelt het toch anderzijds ook wel heel vertrouwd. Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn voetjes in het zand onder de palmbomen met een ananassapje, zeker niet verkeerd. Afgelopen dagen dus even lekker wat relaxtime aan de kust gehad en morgen ga ik weer terug naar Kumasi, naar mijn kindjes.

Er staan nog wat dingen op het programma, zo wil ik nog met ze naar het zwembad, iets lekkers koken (wat anders dan rijst) en de vorderingen op het land bekijken. Hopelijk kunnen ze ook al beginnen met wat bouwen.

ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar het wordt al lang en op mn telefoon typen is ook niet het allerhandigste :)
Liefs!