Het zit er weer op!
Blijf op de hoogte en volg Britt
31 Juli 2015 | Ghana, Kumasi
Ik ben weer terug in Nederland! De terugreis ging helemaal goed en woensdagochtend stond ik weer op de Nederlandse bodem. Ik kan terug kijken op een hele mooie en bijzondere reis, maar eerst nog een klein verslagje van mijn laatste dagen reizen.
Na een toch wel weer moeilijk afscheid en de afsluiting van een bijzondere tijd, was ik dus onderweg naar Koforidua. Een mooie rustige stad tussen de bergen. Ik had daar van tevoren op Internet een hotel opgezocht, bleek best wel een chique hotel te zijn, voor ghanese begrippen dan. Ik ging lekker cheap voor de kamer zonder arconditioning, dat heb ik de rest van de weken ook gehad en gaat prima, ondanks hun tevergeefse pogingen om me over te halen voor de duurdere kamer. Helaas was het zwembad buiten gebruik. 's Avonds ook daar gegeten, het restaurant was niet bepaald de gezelligste plek, een grote hal met ongezellig licht en heel veel tafels, maar het eten was prima. De volgende ochtend had ik met Pieter afgesproken, een Amerikaan die ook bij het weeshuis vrijwilliger was en hij was nu ook in Koforidua. Hij heeft me samen met zijn Ghanese vriend Fred de stad laten zien en me naar de kralenmarkt gebracht, heeeel veel kettingen en armbanden. Eigenlijk wilde ik daarna nog naar een dorpje dat er vlakbij zou zijn waar je een rondleiding kon krijgen hoe de kralen gemaakt werden. Maar de een aan wie ik het vroeg zei ohh it is far en de ander zei nee is niet ver. Nu moet je dat in Ghana altijd een beetje met een korreltje zout nemen. Uiteindelijk zei iemand me dat het toch wel drie uur heen en drie uur terug zou zijn, beetje te ver dus voor die dag. Dus toen ben ik met Pieter en Fred meegegaan een berg beklimmen. Jaja, en niet een berg waar een pad om hoog was, maar gewoon een berg waar we gingen proberen op te komen. Het begin was goed te doen, wel wat bush waar we dwars doorheen moesten, maar dat ging. Later werden het meer rotsen, klimmen en klauteren dus. Op een gegeven moment werd het mij toch echt te steil en als ik naar beneden keek kreeg ik een beetje de kriebels. Ik ben toen een stukje terug gegaan en heb daar op de andere gewacht, die gingen wel door naar de top. Mijn stuk naar beneden was ook nog een heel avontuur, glijdend op mijn kont en een heel stuk door riet dat zo lang als ik zelf was. Maar vol schrammen en kriebelige jeuk kwam ik beneden weer aan. Was een avontuur maar heel leuk en een heel mooi uitzicht! Later kwamen Pieter en Fred weer terug, was toch wel blij dat ik niet mee was geklommen naar de top, want dat was nog wel een pittig stuk. Fred was ook nog een stuk naar beneden gevallen op zijn hoofd. Vervolgens vervolgde we onze wandeling terug, onderweg ben ik nog bij een soort lokale wiethandel/plek beland. We liepen een eind tussen de palmbomen en bananenbomen door en uiteindelijk kwamen we aan bij een soort binnenplaatsje tussen de bananenbladeren waar een stuk of 15 stonede negers zaten en de wiet verhandeld werd. Wiet is illegaal in Ghana maar volgens Pieter schijnt zo'n 20% ! van de ghanese bevolking het te roken. Vooral bij jongens in de 20, vrouwen helemaal niet. Ik wist helemaal niet dat het zo populair was. Maar het is wel een groot taboe. Vandaar dat ze van die 'spots' hebben midden in de bush, waar ze dan bij elkaar komen. Het is een soort sociale bijeenkomst. Daarna hebben we nog in de stad wat gegeten en ben ik terug gegaan naar mijn gezellige chique hotel. De volgende morgen vertrok ik al op tijd naar Hohoe, ik wist niet precies hoelang het rijden zou zijn. De een zei 4 uur, de ander 8. Uiteindelijk ging het allemaal heel soepel en was ik in 4 uur al in Hohoe. Toen het laatste stuk een taxi om bij Wli te komen. Daar had ik een lodge op echt een paradijselijke plek, tussen de bergen en met uitzicht op de waterval. Zaterdag ben ik toen samen met een Frans stel en onze gids de waterval gaan beklimmen, we hadden de wandeling naar de top. De gids wilde denk ik zo snel mogelijk weer terug zijn of een recordtijd neerzetten ofzo, in ieder geval liep hij in een moordend tempo. Ze hadden gezegd dat de klim wel pittig zou zijn en dacht dat ik wel aardig wat aankon, maar het was wel echt zwaar. Dus met een rooie kop en veel zweet de berg opgekomen. Gelukkig had de jongen van het Franse stel ook niet een super conditie, dus riepen we de gids af en toe even om een pauze. Bovenaan echt super mooi uitzicht en we konden zwemmen bij de waterval, een heerlijke verkoeling. Was dus een zware, snel tempo wandeling maar het was het zeker waard! Smiddags lekker met de beentjes omhoog in de relax stoelen bij de lodge. S avonds heb ik samen met datzelfde Franse stel en een Nederlandse jongen die ik smiddags had ontmoet gegeten in het dorp, was erg gezellig. Zondagochtend ging ik op naar mijn laatste bestemming, kokrobite. Ook per trotro. Heb afgelopen dagen dus veel met de trotro gereisd, niet altijd even comfortabel maar wel altijd weer een belevenis. Het ging heel soepel en ik was de laatste dus ik hoefde niet meer te wachten tot hij vol was. Onderweg 6x bij een politiebarriere moeten stoppen. Politie zijn is hier echt dé baan. In de kleinste dorpen zitten er dan onder een boom een paar politieagenten te zitten, die alle auto's even aanhouden en het liefst daar nog geld voor krijgen ook. Ook moesten we met de pont voltarivier oversteken, wanneer de trotro daarvoor staat te wachten zwermt het echt van de straatverkopers eromheen en wordt de hele bus voorzien van eten door het raam. Uiteindelijk kwam ik ook snel en veilig aan in accra. Dit keer een chauffeur die op redelijk normaal tempo reed,dus geen schietgebedjes nodig gehad;) In Accra nog een stukje met trotro en taxi en toen was ik bij het strand! Hier had ik mijn laatste 2 nachtjes, een hoop praatjes gemaakt met allerlei mensen en ghanesen, de bijzonderste toch wel over hoe een Ghanees dacht over homoseksualiteit, heeel bijzonder haha. Af en toe lijkt het wat dat betreft nog wel een beetje de prehistorie hoor, hoorde ook een verhaal over een vrouw die op de brandstapel was gezet. Omdat ze dachten dat ze een heks was; bleek dat ze Alzheimer had. Hekserij, magie en voodoo speelt heel erg hier.
Al met al is het weer een hele bijzondere tijd geweest. Sommige dingen zijn me zwaarder gevallen dan de vorige keer, ik heb nog meer het besef gekregen van hoe waardevol alles is wat ik thuis heb en heb ook het idee dat ik nog meer de armoede heb gezien. Maar het is het zéker waard geweest om terug te gaan, het weerzien met mijn tweede familie in Ghana en ook om hun blijdschap om mijn terugkomst, dat was zo bijzonder en mooi. Ook is het heel tof dat ik nu heb gezien hoe het sponsorgeld is besteed en hoe groots dat voor hun was. Die dankbaarheid is zo mooi. Met een dubbel gevoel ben ik dus weer naar thuis, heel fijn om weer thuis te zijn, maar ook weer een afsluiting. Maar natuurlijk blijf ik wel contact met ze houden en wie weet zie ik ze nog eens..!
Liefs,
Britt
Na een toch wel weer moeilijk afscheid en de afsluiting van een bijzondere tijd, was ik dus onderweg naar Koforidua. Een mooie rustige stad tussen de bergen. Ik had daar van tevoren op Internet een hotel opgezocht, bleek best wel een chique hotel te zijn, voor ghanese begrippen dan. Ik ging lekker cheap voor de kamer zonder arconditioning, dat heb ik de rest van de weken ook gehad en gaat prima, ondanks hun tevergeefse pogingen om me over te halen voor de duurdere kamer. Helaas was het zwembad buiten gebruik. 's Avonds ook daar gegeten, het restaurant was niet bepaald de gezelligste plek, een grote hal met ongezellig licht en heel veel tafels, maar het eten was prima. De volgende ochtend had ik met Pieter afgesproken, een Amerikaan die ook bij het weeshuis vrijwilliger was en hij was nu ook in Koforidua. Hij heeft me samen met zijn Ghanese vriend Fred de stad laten zien en me naar de kralenmarkt gebracht, heeeel veel kettingen en armbanden. Eigenlijk wilde ik daarna nog naar een dorpje dat er vlakbij zou zijn waar je een rondleiding kon krijgen hoe de kralen gemaakt werden. Maar de een aan wie ik het vroeg zei ohh it is far en de ander zei nee is niet ver. Nu moet je dat in Ghana altijd een beetje met een korreltje zout nemen. Uiteindelijk zei iemand me dat het toch wel drie uur heen en drie uur terug zou zijn, beetje te ver dus voor die dag. Dus toen ben ik met Pieter en Fred meegegaan een berg beklimmen. Jaja, en niet een berg waar een pad om hoog was, maar gewoon een berg waar we gingen proberen op te komen. Het begin was goed te doen, wel wat bush waar we dwars doorheen moesten, maar dat ging. Later werden het meer rotsen, klimmen en klauteren dus. Op een gegeven moment werd het mij toch echt te steil en als ik naar beneden keek kreeg ik een beetje de kriebels. Ik ben toen een stukje terug gegaan en heb daar op de andere gewacht, die gingen wel door naar de top. Mijn stuk naar beneden was ook nog een heel avontuur, glijdend op mijn kont en een heel stuk door riet dat zo lang als ik zelf was. Maar vol schrammen en kriebelige jeuk kwam ik beneden weer aan. Was een avontuur maar heel leuk en een heel mooi uitzicht! Later kwamen Pieter en Fred weer terug, was toch wel blij dat ik niet mee was geklommen naar de top, want dat was nog wel een pittig stuk. Fred was ook nog een stuk naar beneden gevallen op zijn hoofd. Vervolgens vervolgde we onze wandeling terug, onderweg ben ik nog bij een soort lokale wiethandel/plek beland. We liepen een eind tussen de palmbomen en bananenbomen door en uiteindelijk kwamen we aan bij een soort binnenplaatsje tussen de bananenbladeren waar een stuk of 15 stonede negers zaten en de wiet verhandeld werd. Wiet is illegaal in Ghana maar volgens Pieter schijnt zo'n 20% ! van de ghanese bevolking het te roken. Vooral bij jongens in de 20, vrouwen helemaal niet. Ik wist helemaal niet dat het zo populair was. Maar het is wel een groot taboe. Vandaar dat ze van die 'spots' hebben midden in de bush, waar ze dan bij elkaar komen. Het is een soort sociale bijeenkomst. Daarna hebben we nog in de stad wat gegeten en ben ik terug gegaan naar mijn gezellige chique hotel. De volgende morgen vertrok ik al op tijd naar Hohoe, ik wist niet precies hoelang het rijden zou zijn. De een zei 4 uur, de ander 8. Uiteindelijk ging het allemaal heel soepel en was ik in 4 uur al in Hohoe. Toen het laatste stuk een taxi om bij Wli te komen. Daar had ik een lodge op echt een paradijselijke plek, tussen de bergen en met uitzicht op de waterval. Zaterdag ben ik toen samen met een Frans stel en onze gids de waterval gaan beklimmen, we hadden de wandeling naar de top. De gids wilde denk ik zo snel mogelijk weer terug zijn of een recordtijd neerzetten ofzo, in ieder geval liep hij in een moordend tempo. Ze hadden gezegd dat de klim wel pittig zou zijn en dacht dat ik wel aardig wat aankon, maar het was wel echt zwaar. Dus met een rooie kop en veel zweet de berg opgekomen. Gelukkig had de jongen van het Franse stel ook niet een super conditie, dus riepen we de gids af en toe even om een pauze. Bovenaan echt super mooi uitzicht en we konden zwemmen bij de waterval, een heerlijke verkoeling. Was dus een zware, snel tempo wandeling maar het was het zeker waard! Smiddags lekker met de beentjes omhoog in de relax stoelen bij de lodge. S avonds heb ik samen met datzelfde Franse stel en een Nederlandse jongen die ik smiddags had ontmoet gegeten in het dorp, was erg gezellig. Zondagochtend ging ik op naar mijn laatste bestemming, kokrobite. Ook per trotro. Heb afgelopen dagen dus veel met de trotro gereisd, niet altijd even comfortabel maar wel altijd weer een belevenis. Het ging heel soepel en ik was de laatste dus ik hoefde niet meer te wachten tot hij vol was. Onderweg 6x bij een politiebarriere moeten stoppen. Politie zijn is hier echt dé baan. In de kleinste dorpen zitten er dan onder een boom een paar politieagenten te zitten, die alle auto's even aanhouden en het liefst daar nog geld voor krijgen ook. Ook moesten we met de pont voltarivier oversteken, wanneer de trotro daarvoor staat te wachten zwermt het echt van de straatverkopers eromheen en wordt de hele bus voorzien van eten door het raam. Uiteindelijk kwam ik ook snel en veilig aan in accra. Dit keer een chauffeur die op redelijk normaal tempo reed,dus geen schietgebedjes nodig gehad;) In Accra nog een stukje met trotro en taxi en toen was ik bij het strand! Hier had ik mijn laatste 2 nachtjes, een hoop praatjes gemaakt met allerlei mensen en ghanesen, de bijzonderste toch wel over hoe een Ghanees dacht over homoseksualiteit, heeel bijzonder haha. Af en toe lijkt het wat dat betreft nog wel een beetje de prehistorie hoor, hoorde ook een verhaal over een vrouw die op de brandstapel was gezet. Omdat ze dachten dat ze een heks was; bleek dat ze Alzheimer had. Hekserij, magie en voodoo speelt heel erg hier.
Al met al is het weer een hele bijzondere tijd geweest. Sommige dingen zijn me zwaarder gevallen dan de vorige keer, ik heb nog meer het besef gekregen van hoe waardevol alles is wat ik thuis heb en heb ook het idee dat ik nog meer de armoede heb gezien. Maar het is het zéker waard geweest om terug te gaan, het weerzien met mijn tweede familie in Ghana en ook om hun blijdschap om mijn terugkomst, dat was zo bijzonder en mooi. Ook is het heel tof dat ik nu heb gezien hoe het sponsorgeld is besteed en hoe groots dat voor hun was. Die dankbaarheid is zo mooi. Met een dubbel gevoel ben ik dus weer naar thuis, heel fijn om weer thuis te zijn, maar ook weer een afsluiting. Maar natuurlijk blijf ik wel contact met ze houden en wie weet zie ik ze nog eens..!
Liefs,
Britt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
